Gedurende deze studio was de centrale vraag hoe we de druk op de openbare ruimte in de Brusselse Heyveartwijk kunnen herdenken vanuit de methodiek van de dérive. Tijdens een dérive laat je je meeslepen door de verwondering van de omgeving. Het verkennen van de omgeving aan de hand van observatie via fotografie, film en registratie met pen en papier.

Dit heeft geresulteerd in een ontwerp van een site-specifieke interventie die interactie biedt met de omgeving en is gericht op de bij. Dit niet-menselijke soort heb is als ijkpunt genomen om te starten met ontwerpen en zo op strategische wijze een ruimtelijk-maatschappelijke opgave te agenderen.

Het gat tussen mens en natuur overbruggen

Het maakt niet uit hoe je het bekijkt, wat je gelijk voelt en ziet in de stad is de dominantie van de mens. In de Heyveartwijk is dit niet anders. Geconfronteerd en geïnspireerd ben ik door drie imposante en opzichzelfstaande bruggen die over het kanaal Brussel Charleroi schieten. Geconfronteerd met het feit dat er geen verbindingen zijn aangelegd voor de natuur maar puur en alleen voor de mens. Geïnspireerd om dit als uitgangspunt te nemen om niet voor de mens maar voor de bij een verbinding toe te voegen, met de vraag: Mag ik erbij?