Adaptypisch wonen

De Nederlandse woningvoorraad bestaat voor een groot deel uit rijtjeshuizen en appartement typen die zijn voorzien van een standaard plattegrond. Deze is gebaseerd op een huishouden dat uitgaat van een traditionele gezinssituatie, echter bestaat de Nederlandse samenleving uit een grotere diversiteit aan huishoudenssamenstellingen en is de typische gezinssituatie niet meer leidend. De standaard plattegrond voldoet hierdoor in veel gevallen niet meer aan de manier van leven van veel verschillende huishoudens. Het is daarom interessant om nieuwe plattegronden te ontwerpen die geschikt zijn voor diverse vormen van bewoning.

Bij het ontwerpen van een nieuw plattegrond type is er uitgegaan van twee verschillende huishoudenssamenstellingen die op een prettige manier moeten kunnen wonen in hetzelfde type woningplattegrond. Het eerste scenario bestaat uit vier individuen die elkaar op voorhand niet kennen die samen gaan wonen (iets dat om meerdere redenen interessant kan zijn vanuit bijvoorbeeld financieel opzicht tot aan sociaal opzicht). Het tweede scenario bestaat uit een gezin met twee ouders en twee kinderen waarvan een ouder in een ander ritme leeft dan de overige gezinsleden. Er kan hierbij bijvoorbeeld gedacht worden aan het werken in nachtdiensten of ploegendiensten.

Beide scenario’s vragen om specifieke eisen. De gemene deler is dat er in de plattegrond gezocht moest worden naar een verhouding tussen ruimtes waarin men samenleeft en zaken deelt en ruimtes waarin men zich kan afzonderen en toe-eigenen.

De plattegrond bestaat uit geschakelde kamers die van elkaar zijn af te sluiten of juist te vergroten door middel van schuifwanden en loopdeuren. Deze zijn tegenover elkaar geplaats waardoor er een enfilade werking optreedt en daardoor bij openzet van de deuren verschillende doorzichten door de woning ontstaan, die zorgen voor een ruimtelijke ervaring. De deuren van de verschillende ruimten communiceren in de verschijningsvorm of een ruimte meer gemeenschappelijk is of juist meer besloten en privé. De gemeenschappelijke ruimten kunnen afgesloten worden met verdiepingshoge schuifwanden terwijl de meer besloten ruimtes afgesloten kunnen worden met loopdeuren. Daarnaast is er voor de meeste kamers niet op voorhand bepaalt wat voor ruimte het is, maar is er meer ontworpen in kamers met een andere ruimtebeleving, in vorm, afmetingen en daglichttoetreding. Hierdoor ontstaat er een grote mate van indelingsvrijheid dat past bij de woonvorm van de bewoners van de woning. 

In het scenario met de vier alleenstaanden heeft iedere bewoner zijn eigen slaapvertrek die toegeëigend kan worden de overige ruimtes zijn gemeenschappelijk, maar er bestaat altijd de mogelijkheid om zich af te kunnen zonderen. In het scenario met het gezin waarbij een ouder in een ander ritme leeft is het mogelijk dat er een donkere corridor gecreëerd kan worden en een bufferzone rondom de slaapkamer waar een persoon probeert te rusten en dat in de overige kamer gewoon mogelijk blijft de dagactiviteiten uit te kunnen voeren zonder elkaar in de weg te zitten. 

Hiermee is gepoogd een typische plattegrond ontworpen te hebben die adaptief is richting haar bewoners die de woning naar hun wens kunnen aanpassen en gebruiken. Zogezegd een adaptypische woning.