De donjon als specimina van een woonhuis voor een personage die zich terugtrekt met de afkeer van de oneindige stad. Gesculpteerd uit conditionele vorm en materialen van het landschap die zich als een verwering mee ontwikkelen met het landschap en de dreigende zeespiegelstijging. Een basale ontwerptaal als idioom van de specifieke locatie, sfeer, plaats, wind, zicht, licht en materialiteit. Verschillende niveaus cumuleren van teruggetrokken robuuste ruigheid naar verfijnde optimisme in ornamentiek. Gedwongen ruimte achterlaten. 

Het gebouw weerspiegeld de essentie van de Korendijkse slikken als meebewegend commensalisme van ruige veranderende natuur en de sterk gecultiveerde plek. Different en tegelijkertijd karaktervol op een eigen manier met de natuur ter beïnvloeding om dichter tot zichzelf en de natuur te komen. 

Leef met de dynamiek, of leer het maar te weerstaan. Het gebouw en het leven in zinderend dynamisch perspectief zien. Ga alleen. Dan leer je om zelf je beste vriend te worden.