In Nederland zijn arbeidsmigranten altijd weggezet als tweederangs burgers. Bij elke migratiegolf die Nederland heeft gekend in de twintigste eeuw zijn de migranten als ongewenste mensen vaak letterlijk buiten de Nederlandse maatschappij geplaatst. Van naoorlogse Mollukse KNIL soldaten tot aan de Poolse arbeidsmigrant in de eenentwintigste eeuw, heeft ons beleid gefaald met alle gevolgen van dien. Elke migratiegolf is veelal buiten de Nederlandse maatschappij gehuisvestigd, in eigen buurten en wijken, afgesloten van de traditionele Nederlandse wijken. Hierdoor kregen veel migranten, hoe graag zij ook wilden in het begin, geen prikkelen om zich te integreren in de Nederlandse maatschappij. Zij werden tenslotte buiten de Nederlandse maatschappij geplaatst. Hierdoor is bij veel migratiegroepen het gevoel ontstaan dat zij tweederangs burgers zijn.

We moeten af van de tijdelijkheid van de huisvestiging van migranten. Veel dorpen zien hun supermarkten verdwijnen en de kerken sluiten. Het groeiend aantal arbeidsmigranten kan het tij keren, zo ook in Zeeland. Door migranten niet langer weg te stoppen op vakantieparken ver buiten de kernen, maar een integraal onderdeel van stadsontwikkeling te laten zijn, kan het zowel het probleem van het stigmatiseren van migranten, verloedering van achterstandswijken, integratie problematiek en economische perikelen tegen gaan. Als zij onderdeel uitmaken van ruimtelijke ontwikkelingen voor de toekomst, biedt dit voor de migrant ook de mogelijkheid om onderdeel te zijn van de toekomstige Nederlandse maatschappij.