Gevangen tussen eeuwigheid en tijdelijkheid, constante en verval, singulariteit en multipliciteit, ratio en emotie; de dans tussen Apollo en Dionysus geeft de menselijke ‘staat van zijn’ haar vorm. Het beschouwen van architectuur in haar wezenlijke essentie -een vertaling van de collectieve staat van bewustzijn- brengt dit aan het licht. Het slingeruurwerk van de geest van de tijd, gedreven door zelfkritiek, laat architectuur bewegen tussen enerzijds abstracte ‘pure’ vormen in een samengestelde collage en anderzijds een holistisch systeem van stromingen. Keerpunten in deze lijn, of netwerk, ontstaan als de antithese op de tijd een kritische massa bereikt. Dit zijn de Meta-tijden waarin de gangbare representaties van de wereld van bewustzijn veranderen naar een daaropvolgende representatiewijze. 

Denk in architectonische termen aan vroege mengvormen van Romaans naar Gotisch, of van een neogotische naar een industriële ethiek. De huidige Meta Moderne tijd spreekt van een energie welke van een feitelijke en kenbare wereld zich vormt naar een technologisch gedreven romantiek. Her evaluatie van huidige waarden in een tijd waarin zelfkritiek enkel nog betrekking heeft op een veelheid aan eenheden (niet op een geheel), is van belang om de huidige tijdgeest opnieuw in context te brengen. Dit is een prachtige tijd voor architectuur; een tijd van het opnieuw uitnodigen van Dionysus om deel te nemen aan de dans, een tijd om door een ethisch-esthetisch raamwerk te klimmen en een absolute vrijheid te vieren in het veld van bewustzijn. 

Dit is de Metaxis.