Op een dag,
liep ik door de stad. Het was al laat in de middag maar nog steeds heet. De zon scheen volop en ik voelde de wind in mijn gezicht.
Ik ging een gebouw binnen. De deur werd geopend in een Dalan. Het was er donker en heel wat koeler. Er ging een zachte bries tussen de hoge wanden. Ik liep verder de gang in. Voor me lag een hoge trap…
Op een dag,
liep ik door de stad. Het was al laat in de middag maar nog steeds heet. De zon scheen volop en ik voelde de wind in mijn gezicht.
Ik ging een gebouw binnen. De deur werd geopend in een Dalan. Het was er donker en heel wat koeler. Er ging een zachte bries tussen de hoge wanden. Ik liep verder de gang in. Voor me lag een hoge trap met heel veel treden die leidden naar een winterhuis in de bergen.
Ik nam de trap, liep door een rij van naaldbomen heen. Het werd nog koeler en de zon scheen minder scherp. Boven gekomen, draaide ik me om maar zag de trap niet meer. Ik zag enkel nog hoge, mooi bloeiende Judasbomen. Paardenbloemen dansend in de lucht.
De lucht kleurde grijs nu, en het begon te regenen. Snel keerde ik naar het gebouw terug en zocht een veilige plek om te schuilen. De deur werd geopend. Ik hoorde een stem die ik kende. Een man riep mij en ik volgde. We kwamen op een terras, en wat ik zag, kon ik niet geloven. Daar in de diepte, uitgestrekt zo ver ik kijken kon, lag de zee. En de golven rolden langzaam onze kant op.
Lees meer
In de studio Architectura & Natura volgen we het pad van Poliphilus in zijn zoektocht naar zijn geliefde muze Polia.
De zoektocht van Poliphilus in de Hypnerotomachia is er eentje die plaatsvindt in zijn droom bij het ochtendgloren. Hij komt terecht in een donker woud, op zoek naar een uitweg, maar hoe meer hij zoekt, hoe dieper hij verdwaalt in het woud.
De Hypnerotomachia bevat meer dan één droom bovendien, want in zijn eerste droom valt hij nog eens in slaap en droomt
opnieuw. In deze studio dromen wij bijna direct ook in deze omgeving in, waardoor ons de toegang verleend wordt tot weer een nieuwe wereld, een paradijs aan overblijfselen van ons ultiem droomgebouw. In deze droom zullen we gedurende het hele proces blijven. Minutieuze beschrijvingen over de weg die we afleggen en elke constructie die we ontmoeten, vormen een lijvig stuk tekst van onze eigen Hypnerotomachie. Verschillende talen leiden tot zelfgevormde woorden. Afmetingen, bouwstoffen, vormen, planten, verhoudingen…, niks ontsnapt aan ons alziend oog. De tekst gaat vergezeld van illustraties
die scènes uit het verhaal of de beschreven objecten, planten en gebouwen weergeven. Daaronder zit onze Hypnerotomachie even vol symboliek, metaforische en allegorische toespelingen en illusies. Ze zijn onze passie; wij voelen ons thuis in deze omgeving.
We gaan op zoek naar een nieuw evenwicht tussen architectuur en natuur, tussen binnen en buiten, exterieur en interieur.]
Architecturale materiaalkeuzes en plantenkeuzes staan niet los van elkaar. Groen is ook licht en ruimte, met een extra, levende tijdsdimensie. Een groot gebouw naar keuze wordt een publieke tuin en verandert de architectuur. Het is een gebouw waar we eigenlijk niet aan mogen komen. Een gebouw op de Werelderfgoedlijst. Een uitgesproken architectuur referentie. Mijn droomgebouw. Er zijn geen heilige huisjes.
Als eindproduct willen we graag levende producten maken.
