Architectuur heeft de potentie een proactieve en hoopgevende rol te vervullen in conflictgebieden vanuit een toekomstvisie die gericht is op het vreedzaam bij elkaar brengen van mensen, ongeacht hun achtergrond. De overkoepelende manier van denken die architecten eigen is, stelt hen in staat om een bepaalde context te bestuderen, vraagstukken vast te stellen en een dialoog op gang te brengen met ruimtelijke interventies en ingrepen. Deze kunnen voor betrokkenen een positief vooruitzicht geven die hoop geeft in de moeilijkste tijden.

In een extraterritoriale ruimte die zich langs de noordelijke grens van Gaza met Israël bevindt, worden bezoekers in mijn project uitgenodigd om deel te nemen aan activiteiten die erom bekend staan dat ze bij mensen saamhorigheid kunnen vergroten, zoals het verbouwen van gewassen, voorbereiden van maaltijden en het gezamenlijk nuttigen van eten. In dit proces komen bezoekers, begeleid door gefaseerde ruimtelijke interventies, geleidelijk tot elkaar. De muur heeft hierin een membraan functie die het contact tussen de mensen aan weerszijden langzaam intensiveert. Eerst is men alleen bewust van elkaars geluid waarna mensen ook visueel contact met elkaar hebben. Tot slot is er plaats voor het fysiek delen van eenzelfde ruimte.