“In Italië begrijpen ze dat zodra je ouderen gewoon laat pieren op een pleintje en op zaterdagavond ijsjes laat eten in de stad, het eigenlijk net mensen zijn. Zodra je oude mensen echter wegstopt in gure tehuizen zonder ramen, en louter over ze spreekt in termen van stijgende zorgkosten, worden ze vanzelf iets negatiefs.” – de Volkskrant, 16 juni 2018. 

Zomaar een quote uit de volkskrant van afgelopen zondag. Wanneer je stopt met werken en je met de gewonnen tijd alleen achter de geraniums blijft zitten wordt je niet gelukkig. Op het moment dat je actief blijft en dingen blijft ondernemen blijf je zowel mentaal als fysiek fit. Dit is niet alleen mooi meegenomen voor gepensioneerden zelf, maar ook voor de buurt waarin ze wonen. Want als je met pensioen bent, betekend dat niet dat je niks meer kan. 

Om deze reden denk ik dat collectief wonen voor deze doelgroep een uitkomst is. 

De blokken in mijn ontwerp zijn zo gepositioneerd dat er verschillende buitenruimtes ontstaan. De focus in mijn ontwerp ligt op deze buitenruimtes, en de ontmoetingen die hier gestimuleerd worden. Er is een actief en een rust “plein”. De actieve functies, zoals een zwembad, zijn gepositioneerd aan de westkant van het plot. Dit is verbonden met het speelplein van de basisschool waardoor dit dus niet alleen door de bewoners maar ook door de kinderen van de school en de buurt gebruikt kan worden en hierdoor ontmoetingen worden gestimuleerd. Aan de oostkant van het plot bevind zich juist een plein voor de rust. Hieraan gekoppeld een ruimte die de bewoners flexibel kunnen gebruiken als werkplaats, yogaruimte, noem maar op. 

Deze twee pleinen worden met elkaar verbonden door een kruidentuin die tussen de blokken door loopt. Dit is een plek waar je elkaar ontmoet, een praatje maakt met je buurman, of gewoon de kruiden voor in je avondeten plukt. De woningen zijn georiënteerd op deze “binnen”pleinen. Met een veranda op de begane grond en balkons op de verdiepingen erboven is de grens tussen binnen en buiten vervaagd. Door deze gevels zo te open hoop ik dat de stap kleiner wordt gemaakt om een praatje te maken met je buur, en dus een gemeenschap krijgt waar mensen elkaar helpen en te stimuleren actief te blijven. Om wel de privacy te bewaren van de bewoners heb ik ervoor gekozen houten panelen voor de ramen te bevestigen zodat je, mocht je dat willen, je toch even kan afzonderen in je eigen huis. 

Omdat het een vrij open ontwerp is, waar je zo naar binnen kan lopen als het ware, heb ik de meer private binnenpleinen met een aantal treden verhoogd. Op deze manier blijft het een open blok, maar voelt het wat meer privé aan. 

De achterliggende reden voor deze doelgroep en dit ontwerp is ontstaan mede omdat mijn opa mij altijd vertelde; zorg dat je een hobby hebt als je met pensioen gaat, anders ga je bijna dood van verveling.