Suriname kent een kleine bevolking van ongeveer 600.000 inwoners op een oppervlakte vier maal zo groot als Nederland. Meer dan de helft van de totale bevolking woont in en rondom de hoofdstad: Paramaribo. Zoals overal op de wereld, wordt de trek naar de stad steeds groter en daarmee ook de druk op de bestaande woningvoorraad. Het is in Suriname gebruikelijk dat de bevolking in haar eigen huisvesting voorziet. Mensen kopen een stukje grond of pachten om daar zelf een huis op te bouwen. Door de slechte economische omstandigheden kunnen steeds minder mensen voor hun eigen huisvesting te zorgen.

Het overgrote deel van de bevolking is niet in staat een woning of kavel te financieren of bouwmateriaal te bekostigen. Het aantal woningzoekende is groot, in Groot Paramaribo wonen ongeveer 300.000 mensen (65% van de Surinaamse bevolking) en geschat wordt dat daarvan 30.000 woningzoekend zijn. Onder de woningzoekenden zijn veel jongeren, mensen met een laag –en middeninkomen en mensen die van buiten Paramaribo komen. 

In 2012 is het Huisvestingsplan tot leven geroepen. Dit programma bestrijkt onderwerpen zoals de woningnood en de leefkwaliteit in het kader van sociaalmaatschappelijke en economische ontwikkeling. Het Huisvestingsplan heeft als hoofddoel het bereikbaar maken van betaalbare en kwalitatieve huisvesting voor alle huishoudens in Suriname en het in voldoende mate in beschikbaar stellen van woningen. 

In eerste instantie betrof de doelgroep de lage en middeninkomens. Na realisatie van een aantal pilotprojecten blijkt nu dat lage inkomens toch moeilijk aan een woningkomen omdat de realisatiekosten te hoog zijn. Dit heeft te maken met allerlei factoren zoals grondkosten, aanleg van nutsvoorzieningen, etc. Dat wil zeggen dat de meest kwetsbare groep vooralsnog niet in aanmerking komt voor acceptabele huisvesting met grote gevolgen voor sociaal-maatschappelijke en economische welvaart van de bevolking. Er is een hele groep die de kans niet krijgt zich te ontwikkelen.