Ze zijn net als iedere andere school, de schoolgebouwen waarin kinderen met een beperking dagelijks les volgen. Bij het ontwerpen van een school wordt vaak gedacht aan functionaliteit voor het kind, maar om de kennis en het leerproces van het kind met een beperking te stimuleren, is het nodig de school op een andere manier te organiseren. De organisatie gaat niet uit van functies vertalen in ruimten, maar vanuit de behoeften en het gedrag van het kind.

Hoe een kind met een verstandelijke of lichamelijke beperking zich voelt, is vaak niet aan de buitenzijde af te lezen, waardoor gedragsproblemen ontstaan. Belangrijk is structuur maar toch ook prikkels kunnen bieden waar nodig. Elk huis heeft een bijzondere zintuigelijke ruimte waar het kind de juiste prikkels krijgt. Door de ruimte op een alternatieve manier te organiseren, worden stimulans en beleving verweven in het onderwijs.

Het klaslokaal is dan ook een ‘thuis’ voor deze kinderen, een nest waar je uitvliegt, en waar je steeds weer terug kunt komen. Een geborgen plek waar je je spullen kunt achterlaten, waar je op terug kunt vallen en waar je elkaar terugziet. Geen avontuur zonder thuisbasis. Buiten het klaslokaal bevindt zich de ruimte die je nieuwsgierig maakt en opwekt tot confrontatie.

Structuur en een duidelijke route zijn belangrijk voor een kind met een verstandelijke beperking. Deze belevingsroute is waar de aftakkingen naar de huizen leiden, hier kiest het kind bewust om naar een bepaald schooldeel te gaan. Door de route de ruggengraad van de school te laten zijn ontstaat er een duidelijke hoofdroute. Ieder kind begint zijn route bij hetzelfde paviljoen, als waar zij in de middag de school weer verlaten. Je legt je eigen route af, en komt steeds een stap verder in je leerproces. Zo verlaat je op twintig jarige leeftijd de school, waar je alles hebt geleerd op je eigen niveau en waarna je klaar bent om een plek in te nemen in de maatschappij.