De Nederlandse duinen zijn door menselijk ingrijpen niet langer een natuurlijk systeem. In de 19e en 20e eeuw werden helmgras en dennenbomen massaal aangeplant, wat de natuurlijke dynamiek van het duinlandschap stopzette. Dit heeft de kust beschermd tegen zandverstuiving, maar maakt de regio kwetsbaar voor de stijgende zeespiegel.

De kust staat onder druk door landbouw, bebouwing en recreatie, waardoor er weinig ruimte is voor natuurlijke duinvorming. Dit bracht mij tot een nieuw concept op de grotere schaal, waarbij ik drie landschapsinterventies toe pas om de kust toekomstbestendig te maken:

1. Zandmotor: In gebieden met beperkte ruimte wordt zand aangevoerd, waarna de natuur het verspreidt en duinen herstelt.

2. Wisselpolders: Bij een dalend achterland wordt een gat in de zeereep gegraven, waarna eb en vloed land aanslibben voor landbouw.

3. Dynamiseren van de zeereep: Het verwijderen van helmgras en het maken van kerven laat zand weer stuiven en herstelt natuurlijke processen.

Deze ingrepen vragen om een nieuw type toerisme: ecotoerisme. Verspreide en flexibele bebouwing past zich aan de natuur aan, in plaats van andersom. De hoofdrecreatieroute ligt twee kilometer van de kust, waar verstuiving het meest voorkomt. Binnen deze zone is alleen bestemmingsverkeer toegestaan, zodat de natuur zich vrij kan ontwikkelen.

De werkplaats vormt een ontmoetingsplek met functies zoals een educatiecentrum, een restaurant en workshops. Twee assen verbinden de werkplaats met het dorpshart én de omliggende natuur. De architectuur sluit aan bij de Zeeuwse cultuur, met een ontwerp geïnspireerd op boerenerven en traditionele schuren.

De werkplaats wordt verbonden met een uitkijktoren op de dijk. Vanaf deze toren kan het veranderende duinlandschap worden overzien. De werkplaats wordt verbonden met een uitkijktoren op de dijk. Vanaf deze toren kan het veranderende duinlandschap worden overzien. Hiermee wordt de werkplaats een venster naar de toekomst.