Het Maritiem Museum in Rotterdam ligt op een markante plek in de stad; daar waar Coolsingel, (West-)Blaak en Schiedamsedijk samenkomen. Op deze plek hoort een eyecatcher, vond ik. Dat was het 'MMR' ooit, maar de tijd heeft niet stilgestaan en tussen de wolkenkrabbers is het museum wat naar de achtergrond gedrongen. 

Met mijn nieuwe ontwerp wilde ik recht doen aan de betonnen constructie, rigide geometrie en heldere (zicht)lijnen die Wim Quist met zijn bouwwerk zo uitdraagt. Tegelijkertijd wilde ik een aangename verblijfsplek creëeren aan het water, want die potentie heeft de Leuvehaven. Voorwaarde was een afscheiding van het drukke verkeersknooppunt en daarom heb ik aan beide uiteinde van Quist' driehoek twee vleugels toegevoegd. 

Aan het drukke verkeersknooppunt waar het museum zich bevindt ontkomen we niet. Daarom heb ik besloten het maaiveld op te tillen en een grote promenade, die het museum verbindt met de Leuvehaven, over de gehele eerste verdieping te laten lopen. Symbolisch: de voetganger 'claimt' deze plek terug en verplaatst zich boven al het gemotoriseerd verkeer.

Het 'nieuwe Maritiem' krijgt verschillende functies, helder verdeeld over vijf lagen: werk en creatie op de begane grond, vrije tijd op de eerste verdieping, museum en stilte op de tweede en derde en opslag/open depot in de nok van het (nieuwe) puntdak.

En het belangrijkste: het gebouw moet een gefaciliteerde hangplek worden voor skaters, wandelaars en sporters die daar nu ook al informele wijze gebruik van maken. De grote entree, promenade, open werkplaatsen/ateliers en flexwerkplekken bieden daar alle gelegenheid toe.