Het museum eiland is sinds de bouw in 1935 steeds voller geraakt
waardoor de museumtuin geïsoleerd is geraakt. De tuin is hierdoor in twee delen gesplitst. Mijn
doel was deze twee zijdes van de tuin weer te verbinden.

Een belangrijk
gegeven is ook dat het gebouw collectiestuk is van het museum. Op dit moment
wordt alleen de voorzijde van het Kunstmuseum gezien door de bezoekers. Door de koppeling tussen het Museon en Kunstmuseum weg te halen ontstaat er een rondloop en zichtlijn naar de achterzijde. 

De uitbreiding bestaat uit drie lagen waarvan de begane grond laag wordt
verbonden met het museum. Hier is een deel van de bestaande expeditie en
werkplaats verplaatst naar de rechterhoek voor meer daglicht en mogelijkheid om
dit deel te bezoeken. De begane grond is zo transparant mogelijk om verbinding
te maken met de tuin.

Op de verdieping een meer gesloten naar binnen gekeerde verdieping die
de aandacht op het Kunstmuseum legt en de kunst die wordt tentoongesteld. De koppeling met het Kunstmuseum is geheel transparant door een glazen
atrium waarbij vanaf de eerste verdieping twee bruggen zijn die hiermee
aansluiten op het museum. Zo ontstaat er een circulatie tussen de nieuwe
uitbreiding en het Kunstmuseum. Door de kleine openingen in de gevel wordt een gefragmenteerd beeld
weergeven van de tuin om het uitzicht vanaf het dak als verassing te houden. 

De daktuin herintroduceert een waardevol stuk geschiedenis van het museum. Vroeger was er in het in de tuin van het Kunstmuseum ook een beeldentuin. Deze is in nieuwe vorm
aangelegd en biedt naast expositieruimte ook een nieuw perspectief op de tuin en het Kunstmuseum. Vanaf de daktuin is het prachtige museum daklandschap te bewonderen die
uniek is voor het museum.