Ik loop in 2042 in Almere-Buiten over de Evenaar, mijn gedachten dwalen af naar de berichten die al weken op het nieuws zijn over een besmettelijk virus dat in China is uitgebroken. Ik word uit mijn gedachten gerukt door het kletterende geluid van winkelkarretjes die over de stoep rollen en vol geladen zijn met toiletrollen. Zij nemen het zekere voor het onzekere. Moet ik daar in mee gaan? Anderen om mij heen lachen het juist weg.

Hoe erg is het? De twijfel slaat ook bij mij toe, moet ik ook gaan hamsteren of neem ik het niet serieus genoeg? Wordt de situatie dan echt zo anders? 

Al die vragen en onzekerheden, ik merk dat ik even behoefte heb aan wat rust. Ik loop ter hoogte van de Regenboogbuurt en mijn oog valt op de hoge muur waar zich een kleine voordeur in bevindt. Als ik dichter bij de hoge muur kom zie ik dat er allemaal naambordjes van bewoners uit de Regenboogbuurt hangen die NEXT ook doorlopen hebben, dat geeft mij moed. Ik pak met mijn rechterhand de deurklink vast, trek de deur open en stap de ommuurde ruimte binnen.  Een zacht lente briesje komt mij tegemoet, mijn reukzintuig wordt geprikkeld door de geur van de kersenbloemen en de vogeltjes fluiten, het geeft mij een veilig en rustig gevoel. Het is best lekker om niet meer in de file te hoeven staan voor het werk, even geen sociale druk meer te voelen en eens tijd voor mezelf te hebben, ik neem plaats op het bankje in het park. Toch voel ik me ook schuldig, mag ik deze blijdschap wel voelen terwijl anderen vechten om te overleven?

Ik loop al een aantal weken door het park, er loopt ook een man al een tijdje te ijsberen langs de bloesembomen af.

Ik besef dat de lock-down situatie buiten NEXT nog maanden kan gaan duren, ik begin mijn sociale leven te missen. Dat fysiek kunnen sparren met collega’s was toch zo verkeerd nog niet. De scheiding tussen werk en privé begint steeds meer te vervagen. Mijn routines en structuur raken steeds meer uit balans. Er bekruipt mij een vreemd gevoel van heimwee. 

Ik kijk achterom en ik zie diezelfde man ook worstelen met zijn verwarrende gevoelens.

Ik heb de behoefte om onzichtbaar te zijn, ik open de deur van één van de vele betonnen hokjes, het is er aardedonker en muisstil precies wat ik nu nodig heb.

Een paar dagen later gaat de deur van het hokje open, ik word verblind door het felle zonlicht. Er reikt een hand het donkere hokje in, op goed vertrouwen pak ik diegene zijn hand en word ik uit het hokje getrokken. De man stelt zich rustig aan mij voor: mijn naam is Adil, aangenaam kennis te maken. Samen lopen we zij aan zij verder door NEXT. Hij helpt mij om de structuur weer op te bouwen en mijn ritme weer terug te vinden. Hij stelt samen met mij doelen op en bij elk obstakel waar ik tegenaan loop, laat hij mij eerst zelf naar een oplossing zoeken om mijn zelfredzaamheid te vergroten. Ik heb het gevoel dat ik de goede kant op ga.

Maar na een paar maanden begin ik me te realiseren wat ik eigenlijk allemaal opoffer, mijn uithoudingsvermogen wordt op de proef gesteld.  Ik kom mezelf keihard tegen (spiegels) en vraag me steeds vaker af wat ik eigenlijk belangrijk vind ik het leven. Ik voel me verward, kwetsbaar en onzeker over de aannames waarop ik mijn leven heb ingericht. Ik verlies Adil uit het oog en val in een diep gat waar ik geconfronteerd word met mijn diepste waarden en overtuigingen in het leven. Een botsing tussen vrijheid, eigen keuzes en het volgen van richtlijnen. Ik ervaar de stilte van de anders zo drukke stad en besef me opeens hoe moe ik eigenlijk ben van het lawaai dat er normaal in de straten hing. Ik denk na over de waarde die ik hecht aan het stadse leven, nu, vroeger en in de toekomst.

Ik ga op de grond zitten en leun met mijn rug tegen de koude wand aan, ik kijk omhoog naar het lichtpuntje, sluit mijn ogen en begin mijn oude leven te evalueren, wat wil ik behouden en welke dingen moeten echt anders. Ik kom tot nieuwe conclusies, herschrijf mijn verhaal en maak andere keuzes. Er vindt een wezenlijke verandering plaats die onderdeel wordt van mijn nieuwe identiteit. Ik hoor dat mijn naam wordt geroepen en er wordt een touw naar mij geworpen, na maanden van mentale terugtrekking klauter ik uit het diepe gat naar de stem die mij roept. 

Eenmaal boven zie ik dat het Adil is. In de verte zie ik het perspectiefpunt liggen, ik krijg eindelijk duiding en geruststelling waar ik naar toe moet. De maatregelen en het ‘nieuwe normaal’ voelen niet zo vreemd en nieuw meer. Adil en ik stuiten op een splitsing, ik ga bij mezelf na of ik al toe ben aan een nieuw perspectief of gun ik mezelf meer tijd om niks te overhaasten en forceren. Ik heb het gevoel dat ik wel klaar ben om te kijken wat voor perspectief er geboden gaat worden en besluit rechtdoor op mijn doel af te lopen. Eenmaal boven zie ik de man van voorheen staan. Hij is aan het wuiven naar een vrouw en twee kinderen die in de verte beneden op de grond staan. Hij weet niet hoe snel hij rechtsomkeer moet maken en rent mij tegenmoet. Ik loop naar de balustrade en door het perspectief weet ik welke route ik moet nemen en wandel ik gemakkelijker door NEXT heen. Ik zie de man met open armen naar zijn gezin toe rennen, zijn kinderen rennen richting hem, hij tilt ze op en loopt naar zijn vrouw om haar een kus te geven.

De hoge muur die ik om mij heen had is door NEXT stukje bij beetje verder afgebroken, ik sta open voor interactie met anderen, ik raak aan de praat met verschillende buurtbewoners. We praten over de maatregelen en versoepelingen die er gaande zijn en hoe iedereen daar tegenaan kijkt. Ook NEXT wordt besproken, wat de aanleiding was om NEXT te doorlopen, wat zij tijdens NEXT hebben ervaren en wat voor inzichten en veranderingen het ze heeft gebracht. 

Ik loop een stukje verder, kijk richting de Rode Donders, waar een prachtige regenboog achter verschijnt. Naast mij komt de ene man staan, wij kijken elkaar aan en glimlachen.

Ik heb veel geleerd over mezelf en de invulling van mijn leven in het verleden, heden en de toekomst. Want het oude normaal was in veel opzichten helemaal niet zo ideaal.