Voorne, Zuid-Holland, één van de meest noordelijk gelegen eilanden in de Nederlandse delta, grenzend aan de Rotterdamse haven heeft verzilting omarmt. Het is het jaar 2070 en de zeekleipolder is de afgelopen decennia geëvolueerd tot een dynamisch energieproductielandschap. Jonge agrarische monumenten liggen als burchten verscholen in de polder en doen denken aan het erfgoed uit de tijd waarin het achterland beschermd moest worden tegen militaire tegenstanders. Omringd door grachten en gevoed door de waardevolle zoete productiereststromen, wordt hier de laatste zoete teelt verbouwd. 

Door het blijven stijgen van de zeespiegel en het inklinkende land hebben agrarische collectieven lang geleden besloten over te gaan tot zilte en zouttolerante teelt, hydroponics en het ontginnen van kwel op grote schaal. Het grote energiepotentieel van het Voornse land wordt ter plaatse ingezet voor de productie van warmte, elektriciteit en brijn. Nieuwe nederzettingen verplaatsen zich als wachtposten door de polder op zoek naar indringend kwel en zetten dit om tot energiedragers die worden opgeladen in het erfgoed langs de voormalige verdedigingslinie. De sporen die deze wachters achterlaten in de polder, doorkruisen voormalige zoete kavels, volgen oude dijk- en waterstructuren en maken voortdurend knooppunten in het landschap.