Het Universiteitsmuseum in Utrecht is een wetenschappelijk museum. De collectie werd vroeger gebruikt om wetenschappelijk onderzoek te verrichten. Vandaag de dag worden al deze objecten tentoongesteld en mag je ze als bezoeker waarnemen vooral door te kijken. Ik wil terug naar de oorsprong van de collectie. Dus van het huidige museum met een klein deel interactie naar een Museum als Educatietuin. Dus de collectie waarnemen door onderzoek te doen. Het effect wat ik daarmee bereik is een bezoeker actief maken. Dus een actieve bezoeker ipv een passieve bezoeker. Dus de bezoeker als onderzoeker. 

Ook voor de stedenbouwkundige inpassing wil ik terug naar de oorsprong. Deze plek heeft mooie historische elementen die waardevol zijn. Bijvoorbeeld de Beyerskameren: huizen die als hofjes typology gebouwd zijn voor armen die daardoor samen een community konden opbouwen. Met een poort voor mensen buiten deze community om naar het hofje te gaan of in de regentenkamer samen te komen. Dus terug naar het hofje in vorm en functie. 

Bij het concept museum als educatietuin is het educatieve programma basis en de collectie is daaraan faciliterend. De verdeling van het programma is gebaseerd op tuinstructuren. Organische vormen die in elkaar overlopen. De structuur is de basis, maar hoeft niet altijd een muur te zijn. Het kan ook zichtbaar zijn in een corridor een vide een balk in de gevel of in het dak. Hierdoor krijg je allerlei verschillende ruimtes, wat een interessante ruimtes oplevert, waarbij de structuur altijd weer te herkennen is. 

In dit museum waar je als bezoeker onderzoek doet is de route het onderzoekstraject. Voor iedereen is dit onderzoekstraject anders. Daarom is er niet 1 route, maar is er veel keuze. Deze route is voor iedereen toegankelijk. In jouw experimentele route door het gebouw kun je er ook voor kiezen om gebruik te maken van uitdagende elementen voor extra activiteit en experiment. Bijvoorbeeld touwen, ladders,  een hangbrug een net, blokken beklimmen, lage doorgang. Hierdoor kun je de collectie bijvoorbeeld vanuit een ander perspectief bekijken of short cuts nemen naar een ander gedeelte van het museum wat bijvoorbeeld beter aansluit bij je onderzoek. Bepaalde ruimtes zijn alleen toegankelijk via deze uitdagende elementen, maar vanuit de gewone experimentele route is het wel mogelijk zicht te hebben op deze ruimtes. 

Om het waarnemen van de collectie te versterken is afgestemde materialisatie belangrijk. Het gebouw bestaat uit een betonnen structuur. In het educatief programma is deze basis zichtbaar. In de tentoonstellingsruimtes is de afwerking net als een kast. Dus alle zijdes zijn bekleed, ook de buitenzijde als die zich naast een educatieve ruimte bevindt. Dus in de educatieve ruimte kunnen de wanden verschillende materialen hebben. Er worden natuurlijke materialen gebruikt die afgestemd worden op de desbetreffende collectie of functie. Bijvoorbeeld kurk in het auditorium waardoor het geluid gedempt wordt of bijvoorbeeld bont of leer bij skeletten dat als een huid aanvoelt. Dus de waarneming is niet meer alleen door zicht, maar ook door activiteit, aanraking, geluid, gevoel, reuk. 

In de gevel is dus de betonnen structuur ook zichtbaar. Daartussen is de gevel opgevuld met glas of textuur beton. Deze texturen zijn de abstractie van de natuurlijk materialen aan de binnenzijde. Achter de glazen delen zijn een aantal verschillende ruimtes zichtbaar, wat een speels en uitnodigend effect oplevert. Achter de betonnen geveldelen liggen de verdiepingsvloeren verstopt, omdat in mijn ontwerp de verdiepingsvloer niet als uitgangspunt is genomen. 

Dit is museum als educatietuin. Waar je de collectie kunt ervaren door: onderzoek te doen, actief te zijn, jouw eigen experimentele route als onderzoekstraject te kiezen en materialen te horen, voelen en ruiken.

Je bevind je dus echt met al je zintuigen in deze wereld van de wetenschappelijke collectie in museum als educatietuin.