Speelhuis de Vorm

Er klinkt een luid gehuil op het plein voor het theater, Cecelia schiet van het bankje dat op het plein staat voor het theater. "Oei zag je dat? Dat meisje viel van haar fietsje af, arm kind. Vallen en weer opstaan schat", roept ze zachtjes. Het doet haar denken aan haar eigen dochter, toen zij nog een klein meisje was. Ik woon al veertig jaar in deze wijk, mijn kinderen zijn hier opgegroeid. Ik heb het hier altijd nog prima naar mijn zin, je woont in een grote stad en toch nog zoveel ruimte om je heen. De kinderen konden zowel vroeger als nu nog altijd fijn en veilig buiten spelen. 

Mijn dochter zat hier vlakbij op de basisschool, de Christophoorschool. Ik woon aan de andere zijde van de wijk, vlakbij station Pendrecht. Als ik haar naar school bracht op de fiets kwamen we altijd langs het theater, ze keek hier altijd met zoveel verwondering naar, haar ogen glunderden dan helemaal. Het was zo dat er elke laatste vrijdag van de maand een maandviering werd georganiseerd, elke klas gaf dan een optreden op het grote toneel. "Mama wanneer mag ik weer op dat grote podium staan?" vroeg ze dan. Denkend aan toen, kijkt ze met een warme blik naar het theater.

Er liggen hier zoveel warme herinneringen aan mijn dochter. Zo was lezen niet haar sterkste punt, wekelijks kwamen we hier om vervolgens boven samen een boek te lezen. Thuis vond ze het vreselijk om te lezen maar hier, in het theater, was ze helemaal verknocht aan boeken. Toen ze wat ouder was gingen we samen naar concerten van lokale bandjes die in de Foyer optraden. 

Vaak zit ik alleen op dit bankje, ik voel mij dan best eenzaam, maar het brengt me ook terug naar de momenten die we hier samen hebben gehad. Nu breng ik mijn kleinkinderen mee naar deze plek en laat ze ervaren hoe het theater in het leven van hun moeder en grootmoeder een grote rol heeft gespeeld en dat zal blijven doen.