Als mens zijn we de binding met ons eigen afval kwijt. We nemen er afstand van en doen net alsof deze materialen voor ons geen waarde meer hebben. Maar hoe vormt juist afval het ingrediënt voor nieuwe architectuur?

Het fascineerde mij hoe al het verschillende afval samenkomt in een bergachtig landschap, waarbij elk individueel stuk zijn eigen herinneringen heeft aan de route van het winningslandschap naar het afvallandschap. Binnen die route spelen rivieren een heel belangrijke rol, waarbij die rivieren ook weer onderdeel zijn van een groter geheel: de gesteentekringloop. De gesteentekringloop bevat inspirerende fenomenen als erosie en fossielen.

Vanuit dit onderzoek heb ik door een geologische bril gekeken naar de brokken puin waarbij ik het afval wilde binden aan de locatie door het te combineren met lokaal gewonnen materialen. Hiervoor heb ik een mengsel voor rammed earth samengesteld dat bestaat uit klei, zand, dakpanpoeder en stro. De grote stukken afval worden ingezet als bekisting waardoor de texturen en vormen van de brokstukken wordt afgedrukt in de rammed earth wanden van het paviljoen. Om het gebruik van afval leesbaar te houden, klapt de bekisting van een fragment open en vormt de plattegrond van het paviljoen. De fragmenten vormen met elkaar een ruimte waarbij bepaalde brokstukken over elkaar vallen en zitplekken vormen voor gebruikers zonder de leesbaarheid van het concept teniet te doen. Het paviljoen profileert zich als een sculptuur temidden van een grasveld, wat de weidsheid van de locatie benadrukt.

De ‘Fossil’ is het paviljoen waar heden en verleden met elkaar in dialoog gaan. Waar afval wordt geworteld op een nieuwe locatie. Waar moderne materialen hand in hand gaan met vernaculaire bouwtechnieken om afval te laten spreken in de architectuur.

One More Time With Feeling.