Het polderland glinstert door een raamwerk van de kleuren groen en blauw. Ooit moeten dit woeste gronden zijn geweest. Moeras, veen, plassen en slingerende rivieren ontmoeten hier het eb, vloed en stormvloed van de Noordzee. Processen van sedimentatie en erosie, het stijgen en zakken van het water, stroming en stilstand, vormen het landschap naar haar hand. De mens heeft het niet zo op die onvoorspelbare processen. Althans, de economisch lievende mens niet.

Woeste gronden worden ontgonnen naarmate de mens naar het westen trekt, de vruchtbare delta in. Die trekt dijken op om waterlopen te regelen. Graaft sloten om de bodem te verdrogen en sluit ten slotte de zee af van de rivieren Maas, Rijn en Schelde. Opdat diens stormvloeden hem nooit meer zullen raken. Als het je lukt om twee foto’s van westerlijk Nederland te vergelijken, zal je opvallen dat niets meer hetzelfde is. De dynamiek is uit de delta verdwenen. En zo ook, de interactie tussen mens en omgeving. Natuur en cultuur is een tegenstelling geworden. Met het oog op de toenemende druk vanuit de polycrisis (d.w.z. klimaatverandering, biodiversiteitsverlies, bodemdaling, Co2-emissies en equivalenten) kan geconstateerd worden dat het huidig bestel niet toereikend is. Hoe goed of kwaad  onze bedoelingen mogen zijn, ondervindt iets of iemand daar nadeel aan. Hypothetisch kan de oplossingsrichting liggen in het herstellen van de vroegere dynamiek. Dat vereist substantiële verandering in het handelen van de mens. Dat handelen vindt plaats langs twee routes. De een, onze houding ten opzichte van ecologie en economie. Het ander, onze bestuursvorm. Kiezen we voor integraal geluk, of voor repressie? Kortom; verwordt de Homo Economicus (minnaar van het rendement) de Homo Generis (minnaar van vooral zichzelf en nationale identiteit), Homo Technicus (minnaar van de techniek en rationaliteit) of de Homo Universalis (minnaar van de integraliteit)?