Amsterdam slibt dicht, vooral de druk vanuit het (massa) toerisme is enorm. De binnenstad raakt vol en de stelling dat het het maximaal absorptievermogen van het stedelijk weefsel lijkt te zijn bereikt wordt dan ook veel gemaakt. Maar is dat wel zo? Er zijn nog voldoende plekken in de stad waar niemand komt of nog iets mee doet. Waarom zijn deze plekken er en waar zijn ze te vinden? Kunnen deze locaties bijdragen aan een oplossing het absorptievermogen van de stad te verhogen?

De studie, “In between”, focust zich op het gebied tussen de Damrak en Nieuwendijk. Een van de drukste plekken in de stad. Vooral de druk vanuit het (massa) toerisme is hier enorm. Functies en activiteiten in het gebied zijn vrijwel volledig op de toerist ingericht. Elke vierkante meter winkeloppervlak in de historische grachtenpanden is er veel geld waard. Verassend genoeg wordt maar een gedeelte van het totale volume van het deze grachtenpanden gebruikt. De begane grondprijs is er zo duur dat iedere vierkante meter winkelruimte meer geld op brengt dan het betrekken van de ruimte erboven.

Een van drukste plekken in de stad en toch zoveel leegstand. De oplossing die de studie aandraagt is het opnieuw ontsluiten van het leegstaand volume. Gezocht is naar een integrale stedelijke oplossing. Een nieuwe ontsluiting wat zoveel mogelijk gebruik maakt van het bestaand stedelijk weefsel om het waardevolle stadsgezicht zo min mogelijk aan te raken.

Het stedenbouwkundig ensemble tussen Damrak en Nieuwendijk is sterk op de buitenschil georiënteerd. Binnenin echter gebeurt er maar weinig, het terrein is hier het best te omschrijven als een aan elkaar geclusterd niemandsland. Door dit terrein opnieuw te ontsluiten en toegankelijk te maken kan inrichting op straatniveau en in de plint ontlast worden en de ruimte erboven nieuwe levendigheid krijgen.