Het William G. Low House wordt gekenmerkt door de sterke, symmetrische vorm van het dak. Juist deze kenmerkende, dominante vorm zorgt voor een complexiteit aan de binnenzijde van het huis, wat zich weer manifesteert aan de buitenzijde door de asymmetrisch geplaatste openingen in de gevels. Je kan dus zeggen dat de asymmetrie wordt veroorzaakt door de symmetrie. Alles in het Low House komt dus voort uit, of wordt gekenmerkt door, het dak. Hiermee is de uitspraak van Richard Guy Wilson wat mij betreft allesomvattend: “The roof was the house”.

Het gastenhuis borduurt voort op dit dominante gebaar van het dak, door de daklijn door te zetten. De symmetrische vorm van het Low House wordt daarmee a-symmetrisch gemaakt wanneer je het gastenhuis als onderdeel van het Low House bekijkt.

In de massa van het gastenhuis resulteert de dominante daklijn zich niet in een symmetrische vorm zoals bij het Low House, maar juist in een a-symmetrische vorm. Door het dak van het gastenhuis eveneens het kenmerkende en dominante element te laten zijn, onstaat er een morfologisch spel tussen beiden.

De a-symmetrie van de massa zorgt aan de binnenzijde eveneens voor een complexe organisatie doordat dit hoogte verschillen teweeg brengt. Dit is, net als in het Low House, zichtbaar aan de gevelopeningen.

De organisatie in sequentie, zichtlijnen en de open en geslotenheid van de voor- en achtergevel zijn op eenzelfde manier als in het Low House geconstrueerd, waardoor het gastenhuis in die zin een miniatuur wordt van het imposante Low House.