In 1993 werd het startsein gegeven voor de bouw van vinexwijken. Vinexwijken moesten ruim opgezette wijken worden met overwegend grondgebonden woningen, vaak gelegen midden in de polder. Door het naar binnen trekken van groen werden de wijken verbonden met hun omgeving. Een ander belangrijk uitgangspunt bij het inrichten van de wijk was het parkeren. Iedere woning kreeg een eigen parkeerplek voor de deur. 

Toen begin 21ste eeuw het autogebruik fors begon toe te nemen bleken ook de parkeernormen in de vinexwijk onvoldoende capaciteit te bieden. In 2012 werd daarom in de Regenboogbuurt in Almere besloten om de auto meer ruimte te bieden. De Regenboogbuurt werd meer verhard en de auto heeft een nog dominantere plek in het straatbeeld gekregen. Vanuit het keukenraam gezien, kijkt men tegen een zee van auto's aan en dat is niet langer in lijn met de groene rustige woonstraten waar bewoners graag woonden.

Het dominanter worden van de auto in het straatbeeld viel pas echt op tijdens de recente COVID-19-Pandemie. Alle auto’s stonden stil voor de deur en mensen werkten vrijwel allemaal vanuit huis. Nu de pandemie achter de rug is zoeken we naar een nieuwe - hybride - vorm van werken. Dat biedt kansen voor de vinexwijk. 

Door de wijk te voorzien van verschillende mobiliteit-hub’s en voorzieningen enerzijds beter beter bereikbaar te maken en anderzijds dichter bij huis te halen, zou de auto uit het straatbeeld kunnen verdwijnen. In 2050 is de auto uit het straatbeeld verdwenen en wordt de straat een plek waar ontmoeten, verblijven en werken centraal staat. Dat biedt woningen kansen om uit te breiden en biedt tevens ruimte voor veel meer groen in het straatprofiel. En dat levert een aantrekkelijker uitzicht op vanuit het keukenraam.