’Een synthese uit het verleden’

Ik ben opgegroeid in Breda en herinner me de typische geur van de suikerbietenfabriek nog goed. Wanneer ik er in mijn jeugdjaren met mijn ouders voorbijfietste vond ik het grote ensemble van de fabriek met zijn doordringende geur haast angstaanjagend. In 2006 werd de fabriek gesloten en in 2010 gesloopt. Nu is het gebied alweer 12 jaar een lege vlakte. Hierdoor zullen de herinneringen aan de suikerbietenfabriek van mij en veel andere bewoners van Breda langzaam vervagen.

Het gebied ligt nu braak en biedt de mogelijkheid om de enorme rijkdom van architectonische en historische kennis opnieuw te representeren. Veel inwoners van Breda hebben affiniteit met deze plek. Ze vormt een verbindend element mits haar geschiedenis wordt verteld door middel van architectonisch verhalende structuren. Het terrein biedt een geweldige kans om een publiek stedelijke expositiehal te ontwerpen waarbij de ontmoeting centraal staat. Zo kan het gebied weer teruggegeven worden aan de stad en de bewoners.

Een gebouw als expositie en voor exposities, een openbaar gebouw waar mensen elkaar ontmoeten, is zowel een actuele als historisch gepaste toevoeging. Het wordt een plek waar mensen kennis kunnen maken met de stad of zich juist terug kunnen trekken uit de drukte. Het wordt een middelgroot gebouw van 10.000 vierkante meter dat vergelijkbaar is met de LocHal in Tilburg. Het krijgt een open speelveld; een plein, die ingericht kan worden voor verschillende doeleinden. Zo kunnen er evenementen worden georganiseerd en exposities gehouden. Ook biedt het openbare werkplekken en heeft het vaste horecagelegenheid. Het gebouw zal de schakel en de ontmoetingsplek worden tussen de in de toekomst te ontwikkelen plannen en de oude binnenstad van Breda.