Janus is een Romeinse mythologie en betekend onder andere ‘het begin en het eind’. Janus wordt vaak afgebeeld met twee gezichten. 

Een hotel kamer wordt opgedeeld in twee ruimte. De ruimte die aan de zee grenst heeft een vlakke afwerking en speelt met zijn interieur in op de zee. De openingen in de gevel zijn verticaal om zo het strand, de zee en de lucht te zien. De ruimte aan de duinkant heeft een gelaagde afwerking. Het interieur in deze ruimte speelt in op de duinen. De openingen aan in deze ruimte zijn horizontaal, om zo in te spellen op de gelaagdheid van de duinen. De openingen zij relatief klein om zo de geborgenheid van de duinen door te zetten in de ruimte.  

De twee principes worden doorgezet in de architectuur. Door een onderwereld te maken dat volledig opgaat in de duinen verberg ik deze onderwereld. In deze onderwerld zitten alle neven functies zoals the front of the house, back of the house en de wellness. Om vervolgens vrij autonoom de hotelkamers op deze onderwereld te plaatsen. Op deze manier benadruk ik de uniek hotelkamers. 

Bij het bepalen van de architectuur heb ik één spelregel voor mijzelf opgeschreven: ‘ik pas mij aan naar de duinen niet andersom’

Bij het bepalen van de vrij autonome massa ben ik begonnen door de hoeveelheid hotelkamers als massa in het landschap te zetten. Wat opvalt is dat er een soort muur ontstaat tussen het strand en de duinen. Dit wil ik niet, de duinen moeten toegankelijk blijven voor de badgast. Door de massa op te tillen, door midden te knippen en lucht te geven. Doorbreek ik deze muur. Vervolgens ben ik gaan kijken naar de duinen en dan met name de pieken van de duinen. Deze pieken in het landschap heb ik als uitgangspunt genomen voor de positionering van de massa. Als laatste stap heb ik een massa op zijn kant gezet om zo onderscheid te maken tussen de short-stay kamer en de long stay kamers. Hierdoor geef ik de gast die gebruik maakt van de long-stay kamer de mogelijkheid om zich te distantiëren van de toersiten door hoger in het hotel te zitten.

De constructie maakt de architectuur. Ik ben geïnspireerd door het Art museum in Sao Paulo door Lina Bo Bardi. Wat te zien is hoe het gebouw de skyline van Sao Paulo omkaderd. De constructie van de hotelkamers doet het zelfde. Het omkaderd de duinen en de zee. 

De constructie is een schijf op twee poten. De schijf splitst de hotelkamer in tweeen.

Om een contrast te maken met de Brutalistisch bovenwereld, verstopt de onderwereld zich in de duinen. Deze duinen figureren als een soort huiskamer van de kust. Het enige element wat ontbreekt is een dak. Door een horizontaal vlak, waterpas, over de duinen te trekken ontstaan er ruimtes tussen de duinen. Om vervolgens een vloer te maken dat meebeweegt met het landschap. Het hoogte verschil tussen het horizontale vlak en de vloeren kan je zien als ruimte in een ruimte. 

Ik heb inspiratie gehaald uit ‘Tama Art University Library’ van Toyo Ito

Dit principe is te ervaren in de ruimte waar een persoon verblijft. Deze ruimte zijn huiselijk en warm. 

De gangen bewegen zich door de duinen door gebruik te maken van hellingbanen. Deze gangen zijn minimalistisch, steriel, je zou kunnen zeggen ‘een niks zeggende ruimte’. Aan de kopse kant van deze gangen zitten ramen die over het landschap kijken. Hierdoor loop je altijd richting de duinen maar je bevindt je er niet.

De onderwereld zorgt er voor dat er meer hoogte verschillen ontstaan in de duinen in combinatie met hoe de bovenwereld de wind beïnvloed zorgt het hotel er voor dat het landschap glooiender wordt. Dit betekend diversietijd qua leefgebied voor planten en dit betekend dat er meer verschillende soorten planten groeien, meer soorten planten zorgt voor diversiteit in dieren. 

Wanneer de gast aan komt in Hoek van Holland dan heeft hij/zij een keuze te maken. Kies ik voor het bestaande pad over het strand of kies ik voor het nieuwe pad door de duinen. Dit pad is net iets omhoog getild van de duinen om zo een duidelijke afbakening te maken waar mensen mogen komen maar vooral waar niet.