Tot midden jaren vijftig was er een enorme interactie tussen de wijken Blijdorp, Middelland en het Oude Westen. Bewoners gingen over en weer voor onder meer werk, recreatie en het doen van boodschappen. De intensivering van het autoverkeer en de verbreding van het spoortracé hebben deze relatie langzaam steeds verder doen verdwijnen. Langzaam keerde de wijken zich naar binnen toe en verdween een ooit zo hechte band tussen verschillende stadswijken. 

Desondanks bevinden zich aan beide zijdes nog steeds veel publieke voorzieningen (waarbij zorg, onderwijs en sport de voornaamste thema’s zijn) die vaak een groter verzorgingsgebied hebben dan enkel de wijken waarin deze liggen. Om de eens zo hechte band tussen deze wijken nieuw leven in te blazen is naast het minimaliseren van het autoverkeer op het Tunneltracé ook een kritische blik nodig op de spoorbundel. Een immense barrière die de stad letterlijk in tweeën splitst. 

Door ingrepen in zowel de gedateerde auto en trein infrastructuur ontstaan verbindingen en potentiele structuren die de drie stadswijken overstijgen. Blijdorp, Middelland en het Oude Westen komen dichter tot elkaar. Een grote wond in het huidig stedelijk weefsel wordt hiermee geslecht. Dit wordt een pleisterplaats.