Manifest

Almere, het beloofde land. De stad waar een nieuw model van experimenten is ontplooit. ‘Ik woon in Almere’ is een boek dat ik al zeker 3 jaar in mijn boekenkast heb liggen. Het is een boek wat ik iedere keer zie als ik een ander boek kies. Het is een eenzaam boek dat ik mee heb genomen omdat ik af wilde van mijn vooroordeel maar nooit het voordeel van een twijfel heb gegeven.  

Het is April, ik heb een reden om naar Almere te kijken. Zonder dat ik het weg kan leggen. Zonder dat ik er onderuit kan komen. Ik ga aan de slag met veel onbedoelde en ongefundeerde vooroordelen.Almere de stad die mij in de eerste vijf minuten van aankomst heeft afgestraft. acht kilometer per uur op de OV fiets. De afgeschermde fietspaden en de stoplichten die waarschuwen dat rood ook echt rood is. We fietsen van land naar land in elke 10 minuten. De jaren 90, het land het van water, de Caraïben en het land waar de functie niet de overhand heeft.We keken, we bewonderde en we werden verleid.

We werden verleid om te kijken naar de verschillen en overeenkomsten met de thuisomgeving. Voor mij die in Brabant. Ik werd verleid om te kijken naar de verschillen, die onmiskenbaar aanwezig zijn.

Almere een stad waar de onbevangenheid van de verschillende woonconcepten aanstekelijk is. Dit ten opzichte van de op zichzelf staande jaren 30 tot jaren 70 woningen in Alphen. De wegenstructuren in Almere die als een utopische gedachte zijn opgezet tegenover een wegenstructuur waarbij iedere verkeersgebruiker zijn eigen plek moet veroveren. En oh wat is Almere een schone stad!Maar wat mij het meeste aan Almere is bijgebleven is de duidelijk durf tot eigen inzicht, de hoofdlijnen die gesteld zijn waarbij ieder zijn eigen ideaal heeft mogen laten zien. De openheid en de natuur die zijn plek heeft gekregen. De natuur die zijn plek heeft opgeëist.

We keken, we bewonderden en we werden verleid.

We werden verleid om te kijken naar de onbewuste ontwerpkeuzes die we maken, de passie die in ons zit maar elke keer wordt weggeduwd door de regels van een ander. Het was tijd voor onze regels zonder dat deze realistisch hoefden te zijn.

Echter zelfs de beste regels, beste analyses en beste samenvatting kan de diepste hartstocht missen. Dat was bij mij het geval. Opgave vijf, de opgave die mij heeft doen laten nadenken over wat ik mis binnen mijn eigen opgestelde passie.

Twee weken geleden, ik reed op de snelweg. Het was niet druk en midden op de dag. De zon was volop aanwezig en ik zat mee te zingen met de muziek die uit de speakers klonk. Op de vluchtstrook zat een moeder eend met haar zeven kuikens. De angst in de ogen van de moeder was net zo groot als de vastberadenheid om over te steken. Ik zag hoe ze na dat ik was gepasseerd de angst te boven was en haar naïeve kuikens mee nam, die hun moeder volledig vertrouwden. Ik zag ook de vrachtwagen, die met geen mogelijkheid meer kon uitwijken.

We leven in een land waar er een Instagram pagina is opgezet waar de armoede van de onwetendheid zichtbaar wordt gemaakt. Een pagina waarbij er op een sarcastische manier de wereld van het bestraten naar buiten wordt gebracht. Wil je wonen in een land waar de onschuldige plant wordt afgebrand omdat hij net buiten het hek van de buurman komt? Wil je wonen in een land waar het dier en de natuur moet wijken voor ons gemak? Waar wij snel willen bouwen zonder te kijken naar het organisme, de populatie, de levensgemeenschap en ecosystemen. Oftewel waarom kijkt het overgrote deel van de mens niet naar de eco-sfeer van het gebied? Waarom hoor ik de aannemer over de man met de hond praten omdat broedende vogels de bouwplannen in de war gooien maar doen wij als mens onvoldoende met het gegeven dat wij de natuur structureel verstoren. De zucht die ik hoor als er een vleermuizenkast moet worden gebouwd kan ik al van verre aan horen komen.

Wil je leven in een land waarbij er iedere keer weer dieren worden weggejaagd en natuur wordt vernietigd zodat wij als mens kunnen domineren.

Ik niet.

En onze groep pioniers  bewust of onbewust ook niet. De strijd om de kavelverdeling die zonder lobby kaarten en zonder harde discussies is gekozen laat dat goed zien. Van de 70 kavelindelingen die bedacht waren is degene met de onbepaalde openruimtes gekozen. De vorm waarbij er altijd delen zijn waar niemand zijn stuk mag opeisen. Een stuk grond dat net zo goed van het dier is als van de mens.

Almere als gebied is nieuw, de meeste vogels en insecten moeten deze hopelijk rijke plek nog ontdekken.

‘Ik woon in Almere’ een boek dat ik deze zomer maar eens uit de kast trek.