Het vertrekpunt is een spiegeling als de dubbel van Hoeve Caestert. Deze spiegeling kunnen we zien als een reis door de tijd en het lokale landschap, maar ook als herinterpretatie van het materiaalgebruik van de hoeve en onze huidige relatie als mensheid met materiaalgebruik op zichzelf.

Het vertrekpunt is een spiegeling als de dubbel van Hoeve Caestert. Deze spiegeling kunnen we zien als een reis door de tijd en het lokale landschap, maar ook als herinterpretatie van het materiaalgebruik van de hoeve en onze huidige relatie als mensheid met materiaalgebruik op zichzelf.

Wanneer je vanuit Kanne richting de hoeve loopt, manifesteert de spiegeling zich als uitkijktoren achter de bestaande hoeve op het plateau van Caestert, naast de eeuwenoude beuk en het ronde cluster van bomen. 

De uitkijktoren is opgebouwd uit twee pentagonvormige massa’s. Je betreedt de toren in heden, een ruimte die toegang biedt tot het verleden en het startpunt is voor de klim naar de toekomst via trappen die zich om de kern heen krullen. De kern, een veertien meter hoge schacht, staat symbool voor het verleden; het doorkruist zowel het heden als de toekomst. Waar je je tijdens de klim ook bevindt, het verleden is altijd aanwezig als echo. Nooit bereik je een hoger punt dan het verleden en de enige plek waar je voorbij de toekomst kunt kijken is binnenin de kern. Deze is aan de bovenzijde opengewerkt en het is de enige plek waar licht naar binnen valt; een plek van bezinning.

Op de route naar boven passeer je openingen in de buitenste wand die delen van de omgeving kaderen. Wanneer je de top bereikt, net boven de bomen, zijn vergezichten te ervaren. Op deze hoogte zie je de natuurlijke omgeving, de verandering in de omgeving en de invloed van de mens op deze verandering.

De toren wordt stapelend gemaakt van oude materialen als mergel, Naamse steen en vuursteen, welke op locatie te vinden zijn. Deze worden met de toevoeging van veldbrandstenen verwerkt tot de wanden van de toren.