Het fossiele tijdperk kenmerkte zich door almaar complexere overlappende mobiliteitsnetwerken in dienst van de economische groei. Fossiele brandstoffen, goederen en mensen zo efficient mogelijk van A naar B verplaatsen, daar draaide het om. Rotterdam gaf Hofplein, aan de voet van het Shell hoofdkantoor en versierd met een fontein, aan de automobilist. 

Kan het ook anders? Ruim baan voor de voetganger ...?

In dit post-fossiele narratief nemen de voetgangers het heft in eigen hand en veroveren ze, temidden van het doorgaande autoverkeer, baan na baan op de autorotonde.

Het begint allemaal met een buurvrouw die zelf een zebrapad schildert naar de vijver, omdat ze een boek wil lezen bij de fontein...

Die actie inspireert andere voetgangers om ook een stukje van Hofplein te veroveren. Met tools zoals kwasten, een microfoon, autobanden, lokaal bier, een hamer en tentharingen, een slaapzak en potgrond eigenen ze zich steeds verder deze plek toe.

De situatie waarin de voetganger een autoweg oversteekt, wordt zo omgedraaid naar een situatie waarin de automobilist stapvoets een voetgangersgebied oversteekt; uitstapt en te voet verder gaat; of liever een snellere route neemt buiten de stad om. 

Van dichtbij en van heinde en verre komen mensen nu naar deze plek om lokale gerechten, Rotterdams bier en stadsoogst te proeven. Internationale voetgangers komen hierheen om te leren hoe zij zelf ook terrein kunnen winnen. Ze nemen hun eigen tools mee en wisselen post-fossiele ideeën uit.

Hofplein verandert van 'knooppunt en verbinder' naar 'bestemming en verbinder'. Voetstappen verweren de ruïne van het geasfalteerde wegdek verder. Kinderen spelen er in de schaduw van een groeiend bos aan bomen. Deze plek is nu een decor geworden voor het nieuwe leven in de stad.