Al wandelend door het Oude Noorden stuit men vrij snel op een dominant gebouw: de Hofbogen, een oud spoorviaduct dat dienst heeft gedaan voor de trein van Rotterdam naar Scheveningen. Dit viaduct staat ook wel bekend als het langste gebouw van Nederland. Het tracé ligt zo’n 5 à 6 meter boven het maaiveld en onder het spoor bevinden zich voorzieningen in boogconstructies. Deze boogconstructies met allen dezelfde afmeting volgen elkaar op en zodoende is het mogelijk om jezelf langs dit gebouw te laten dwalen. Je volgt als het ware de bogen tot dat je op een punt uit komt waar het interessant is om een andere weg in te schieten. 

Ondanks de verfijning hebben de Hofbogen toch deels een Berlijnse Muur effect en wanneer er veel leegstand en verloedering optreedt dan is er vaak de wens om aan dit muureffect te ontsnappen. Óf men wil überhaupt ontsnappen? Daar waar de omgeving met het Oude Noorden van Rotterdam een wirwar aan straten is, bijna een soort doolhof, zijn de Hofbogen een lange structuur die je niets anders doen laten ervaren dan deze wand.

Hoe fijn is het om, terwijl je langs de Hofbogen wandelt en de sequentie ervan ervaart, om soms toch even te kunnen ontsnappen aan de sleur? Zo dacht ook deze mevrouw op de stoel met haar boek. Al wandelend in de schaduw verzorgde de Vijverhofdwarsstraat haar de namiddagse zonnestralen. Tevreden pakte ze uit haar rechter broekzak een stoel en besloot haar eigen moment van rust te creëren, om aan de sleur te ontsnappen.

Haar wandeling vervolgde zich en bij het station Bergweg boog ze af, de Insulindestraat in. Na een opeenvolging van bogen voelde ze ineens een ontvreemding van de sequentie die ze daarvoor ervoer. Het stadsblok waar ze langs slenterde blokkeerde haar zicht op de Hofbogen, tót ze bij het Hof van Sequentie kwam en ze via een nieuwe opeenvolging zag dat de sequentie nooit verweg was. Er gingen nieuwe deuren open.