In mijn ontwerp wordt er een akker gepland op het dak van de Bijenkorf. De akker reageert op de grote schaal van het oppervlak en werkt als een soort statement om te laten zien hoe groot de lege dakoppervlakken nu zijn. 

Het dak is te betreden van binnenuit de Bijenkorf. Op de bovenste verdieping zie ik een horeca functie voor me die de twee patio’s met elkaar verbindt. Vanuit hier heb je toegang tot de patio’s.

In de patio’s worden plateaus geplaatst die verschillen in hoogte. Het laagste plateau is dient als verlening van het maaiveld van de patio. Daarom is de trap over de gehele breedte getrokken en gebeurt er onder eigenlijk niks. Het vervangt het vloeroppervlak eronder. Wanneer je rechtop staat in deze patio, kijk je precies over de akker heen waardoor de skyline kleur krijgt. Wanneer je zit ervaar je juist een intieme, geborgen sfeer.

Het hoogste plateau komt boven de planten uit. Wanner je vanuit de patio naar het plateau kijkt, zie je eigenlijk niet wat er boven gebeurd. De trap komt midden op het plateau uit, waardoor je als je naar boven loopt niks van de omgeving ziet. Wanneer je dan op het plateau staat, voelt het alsof je zweeft boven de akker en in de Rotterdamse laag. 

De akker voegt kleur toe aan grijze, grauwe skyline van Rotterdam door het gebruik van gekleurde beplanting, zoals lavendel. Het dak wordt hierdoor een kleurrijke oase van rust in de drukke, grijze stad.

De bestaande installaties en opbouwtjes, veranderen in een soort landbouwvoertuigen verdeeld over de akker.

De tijdelijke 1:1 vertaling van mijn ontwerp, voegt de plateau’s eigenlijk samen in 1 object. Er zijn 3 bakjes gecreëerd die elk verschillen van hoogte. Door onder het hoogste plateau door te lopen heb je toegang tot de trap. Je komt dan op heet eerste en laagste plateau waarna je 2 keer een dikke halve meter omhoog kan. Op de twee hoogste plateaus zijn bankjes waar je even op kunt gaan zitten om de skyline te bekijken.