Een rechtvaardig Rotterdams woongebouw

Als we tegenwoordig door de stad heen wandelen merken we het steeds vaker dat iedereen steeds individueler wordt en de wijken meer gepolariseerd. Dit komt doordat er geen contact meer is tussen bewoners van de stad, gelijkgestemde worden in dezelfde wijken geplaatst. Plekken waar polarisatie niet zichtbaar is zijn de stadsparken. Een goed voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld het Dakpark. Hier zie je dat deze plek door de gehele buurt wordt gebruikt en allemaal op dezelfde manier, collectief. Iedereen heeft het gevoel dat dit stukje ook deel van hun is, waardoor het goed wordt onderhouden en de mensen gezellig naast elkaar er gebruik van kan maken. Maar toch ontmoeten de mensen elkaar niet heel erg omdat ze nog wel individueel hun eigen ding blijven doen op die plek.

Maar wat als je de activiteiten die de mensen doen ook collectief maakt waardoor ze elkaar wel gaan ontmoeten. Dan creëer je een plek waar polarisatie en individualisatie niet meer van toepassing is. In het woongebouw is deze wereld gecreëerd door ontmoeting en gelijkheid als uitgangspunt te gebruiken.

Zo zal de diversiteit van bewoners elkaar ontmoeten en hierdoor tegen polarisatie gaan werken, doordat iedereen elkaar leert kennen. Om deze ontmoeting te stimuleren heb ik gezegd dat alle woningen gelijk aan elkaar zijn. Karel Teige heeft in 1932 een boek geschreven over het minimum wonen. Daarin heeft hij gezegd dat je woont in een cel die wordt ondersteund door de collectieve functies. En de cel is geen huis, maar een generieke cel die tot de totaliteit van de metropool behoord.

Het grid van Teige vormt daarbij ook het grid voor het woongebouw. Zo zullen de woningen een kamer zijn die voor iedereen gelijk is. En zullen de overige functies collectief worden gebruikt. Daarin zal nog een verschil van grote vormen, sommige functies worden maar collectief door 2 kamers gebruikt zoals de badkamer. Andere functies worden collectief door een cluster gebruikt zoals de keuken.

Door de ruimtes collectief te gebruiken ontstaan er ontmoetingen maar heeft iedereen nog een gevoel dat het deel van hen is. En zoals Roland Barthes in zijn boek (How to live Together) schrijft, stelt dit de bewoners in staat om samen te leven, maar apart. Waarbij iedereen nog hun eigen identiteit heeft en houd.