Ik loop op de Witte de Withstraat. Het is druk en ik erger me aan alle langs scheurende auto’s. Soms zou ik willen dat ik even de stad kan ontvluchten, even helemaal niks.. 

Het NRC gebouw naderend vangt een wapperend gordijn mijn blik. Een constructie van steiger-buizen en gordijnen omkaderen een route. 

Tussen de gordijnen door loop ik weg van de drukte. Een steile helling die steeds vlakker wordt brengt mij ook in hoogte op afstand van de Witte de With, en langzaam doft het geluid weg achter de gordijnen. 

Boven aangekomen stap ik door de dakrand heen. Ik bevindt mij in een oase van rust. Wanden omkaderen een ruimte waardoor het aan doet als een kamer zonder dak. Hoog gras deinend in de wind waarop dansers lijken te zweven. Ik dwaal wat rond en vervolg mijn weg, een verdieping hoger. 

Een smalle brug brengt mij tot het hoogste punt van het dak: een groot vlak dak, bekleed met mos, met aan het einde een paviljoen. Een klein gebaar in de grootse skyline van Rotterdam die nu ook zichtbaar is geworden. 

De vorm doet mee in deze skyline. Het rigide grid wekt de illusie van een gebouw. 

Binnen in dit grid bevind zich een houten element wat dienst doet als uitkijk en als zitting. De ronde vorm steekt af tegen de rigide structuur en maakt dat het voelt als een eindpunt. Met een paar traptrede ga ik middenin staan en kan ik de hele skyline zien. 

Als ik plaats neem op het bankje, genietend van het uitzicht, kom ik langzaam helemaal tot rust. 

Opgeladen vervolg ik mijn weg terug naar beneden. Een lange vlakke helling brengt mij terug, eindigend in een grote trap. Ik bestel een biertje bij het NRC Café en ga zitten. Ik kan weer genieten van de drukte van de stad.