Door de opwarming van de aarde is in het Klimaatakkoord van Parijs afgesproken om de uitstoot van CO2 te verminderen. Deze uitstoot komt voor een groot deel van fossiele brandstoffen. België importeert zijn fossiele brandstoffen uit heel de wereld. Vanaf 2030 stopt Nederland met de aanvoer van aardgas. Als de toevoer en het gebruik van fossiele brandstoffen daalt moet er gekeken worden naar duurzame grondstoffen. Een van deze duurzame grondstoffen is waterstof.

Om waterstof te produceren is er veel groene energie nodig. Daarnaast is Kerncentrale Doel verouderd. Om deze energieproductie te vervangen is er nog veel meer groene stroom nodig. De gevraagde energie die nodig is kan niet lokaal worden opgewekt in de Haven van Antwerpen, hier is gewoon te weinig ruimte voor. Er moet dus worden ingezet op import van waterstof.

De woestijnlanden, Sahara , Australië, en Chili, kunnen veel waterstof produceren door middel van zonne-energie. Waterstof wordt dan grootschalig per schip geëxporteerd naar Europa. In België komt het grootste deel van de schepen aan in de terminal van Zeebrugge.

De ontploffingsgrenzen van waterstof zijn 6 keer groter dan bij een ontploffing van de fossiele brandstoffen.
Waterstof transporteren via pijpleiding is het veiligste, goedkoopste en efficiëntste. Om over te stappen naar waterstof is een groot netwerk van pijpleidingen nodig. De aardgas pijpleidingen kunnen relatief makkelijk worden getransformeerd naar het transport van waterstof. 

Voor mijn ontwerp heb ik mij gefocust op het pijpleiding tracé tussen Zeebrugge en de Haven van Antwerpen. Op dit tracé is er geen relatie met de bovengrond en alleen de industrieclusters profiteren van deze pijpleiding. Ik ben opzoek gegaan hoe deze onzichtbare lijn lokale meerwaarde kan bieden voor het bovenliggende landschap.

Het gebied rondom de pijpleiding is droog en op bepaalde delen verzilt. Er is een zoet water te kort in Vlaanderen. Door de jaren heen zijn veel natuur en bosgebieden verdwenen en getransformeerd naar landbouwgrond. De overgebleven natuur ligt versnipperd in Vlaanderen. 

Het pijpleiding tracé heeft grote risicocontouren. Dit is een zone waar niks op mag gebeuren en wordt daarmee vaak ervaren als een stukje niemandsland. Ik ben gaan kijken hoe je deze risicocontouren kan combineren met andere infrastructuur. Om in te spelen op het zoet water te kort in Vlaanderen ben ik de pijpleiding waterstof gaan bundelen met water. Aan een kant doe ik dat in de vorm van een watergang die water transporteert over een lange afstand en aan de andere kant door het restproduct van waterstof en zoet water uit ontziltingsinstallaties lokaal in te zetten voor het zoet water te kort. 

Daarnaast kan de pijpleiding kan ook worden ingezet om de omliggende dorpen te voorzien van een energiebatterij, voor elektriciteit en warmte, als er een tekort is aan lokale wind- of zonne-energie.