Het Oude Westen in Rotterdam wordt gekenmerkt door de vele 'verborgen' kamers binnen de langgerekte bouwblokken. Samen met det tijdens de stadsvernieuwing toegevoegde pleintjes vormen zij een netwerk van gevarieerde openbare ruimtes. Nu is de vraag: hoeveel kwaliteit voegen deze toe aan de wijk? Door het verborgen karakter zijn veel plekken niet te herkennen als openbare ruimte. Het Wijkpark maakt ook onderdeel uit van dit netwerk. Doordat het omrand is met hekwerk, valt ook hier de openbare wijkfunctie te betwijfelen. 

Met het verdwijnen van het Odeongebouw, dat grenst aan het Wijkpark, ontstaat er een kans om een nieuwe, meer open plek toe te voegen aan het bestaande netwerk en tegelijk het wijkpark meer te betrekken bij de buurt. Door een openbare route toe te voegen aan het van oorsprong 'gesloten' hofje, probeer ik te onderzoeken wat de nieuwe betekenis kan zijn van deze typologie in onze huidige steden. Waar kwalitatieve openbare ruimte te kostbaar is om te verstoppen achter een mooie poort. Met dit ontwerp wordt het Wijkpark beter toegankelijk voor de buurt. Er zijn geen hekken meer nodig om deze af te sluiten. In plaats daarvan hebben de bewoners van het hof samen toezicht op de entrees. De binnentuin dient naast collectieve tuin voor de hofbewoners ook als 'voorkamer' voor het Wijkpark.