Voorzichtig open je je ogen.

Van een afstand zie je de eerste zonnestralen zijn weg vinden door de dikke muur. 

Het is stil. 

Geruisloos beweeg je je naar voren. 

Je ziet hoe de oleander boom een voor een zijn bladeren ontspant in het ochtendlicht. 

De wind draagt de eerste tonen van het kerkgezang met zich mee. 

Het voelt warm, je ogen vallen weer dicht.

Zachte voetstappen komen dichterbij. 

De deur opent zich en de geur van versgebakken brood komt je tegemoet. 

Binnen stapt een jonge vrouw die je herkent als het meisje wat je meenam.  

Het meisje wat is uitgegroeid tot een jonge vrouw. 

Een vrouw die net als jij deze wereld als thuis beschouwt. 

Voorzichtig spreid je je vleugels. 

Langzaam laat je je leiden door de rood gekalkte straten. 

De straten zijn smal, smaller dan alle andere straten die je ooit kende. 

Ze zijn omgeven door oleander bomen die overladen zijn met fuchsia kleurige bloemen. 

Door Cantuta’s die met hun langwerpige roze bloemen afsteken tegen de rood bekalkte gevels. 

Je ziet hoe de jonge vrouw samen met de andere nonnen met liefde de bladeren van de coca plant selecteren. 

Één voor één worden ze in een mand gelegd en omgezet naar thee. 

De dag kan beginnen.