De Griekse zeeheld Theseus had één van de mooiste en beste schepen waarmee hij

vele zeeslagen won. Het schip moest voor altijd bewaard blijven, als een pronkstuk

dat tegelijkertijd de historie zou koesteren. Maar een schip is onderhevig aan slijtage.

Zo gebeurde het dat zo nu en dan een plank vervangen moest worden. Een eerste

plank, een tweede, een derde, een vierde, tot ook de laatste plank vernieuwd is.

Is dit nog wel het schip van Theseus? Is het hetzelfde schip? Wat is het schip van

Theseus?

Mijn observaties van het Stadhuis. Deze observaties vormen voor mij een bewuste

realiteit. Wanneer ik mijn ogen sluit zie ik het Stadhuis accuraat in mijn gedachten.

Als ik mijn weg vervolg en er na een tijd aan terug denk, denk ik het weer exact

voor me te zien zoals het was. Maar geven deze gedachte, mijn herinneringen,

nog wel het Stadhuis zoals ik het origineel zag? Hoe accuraat is het werk van de

instandhouding door gedachten? Vervagen de elementen dan niet, raken uit het

oog, worden veranderd vanwege het tijdsperspectief of getransformeerd?

Er is immers nooit een storm geweest, geen gebrek aan geld, geen schade door

oorlogen, en toch: het stadhuis is anders dan het toen was. Is het heden wel de

identiteitsdrager van toen? Mensen hernieuwen zichzelf cel voor cel elke zeven

jaar. Kennen gebouwen ook dergelijke fases of komt het door het perspectief

vanuit de mens, dat slechts leest. Is wat wij lezen slechts een neerslag van het

collectief geheugen waardoor de realiteit van gebouwen door de generaties heen

veranderingen ondergaat in vorm, samenstelling, functie of plek? Het perspectief

vanuit de mens als materialisering van het veranderende collectief geheugen.

Dat het collectief geheugen zo sterk is dat de gedachten het overnemen en

veranderingen niet worden overgedragen naar een andere generatie en worden

verbogen naar een romantisering? Waardoor er een analfabetisme ontstaat in het

lezen van gebouwen en gekenmerkt wordt door fragmentatie, belangstelling voor

het manipuleren van een structuur, als dialectiek van aan- en afwezigheid en de

betekenis van elementen.

Gevolglijk wil ik de elementen terug bij elkaar leggen. Als een reünie van

elementen, gevormd door de onderbouwing van het collectief geheugen. Enkel

al gedachte-experiment, en met fascinaties voor het misschien wel niet bestaand

ideaal zonder historisch precedent. De reünie als bevestiging van een menselijke

onderbewuste vervorming naar het ideaal. Dat de aangeboren kwaliteit toont van

gedachten gekoppeld aan objecten, die worden geïllustreerd in een eerlijke relatie

tussen het onderwerp, object en betekenis binnen een architecturaal landschap.

Een verwevenheid die na loop van tijd als vanzelfsprekend wordt beschouwen. De

reünie als de hernieuwing en de fysieke manifestatie van identiteit en denken.