Met de nieuwe gedachte over stadsvernieuwing proberen we de scherven die in de jaren 70 en 80 ontstaan zijn te lijmen tot één geheel. Waar op sommige locaties de littekens van de stadsvernieuwing nu nog duidelijk zichtbaar zijn in het huidige straatbeeld proberen we deze op een nieuwe manier te verbinden met de rest van stedelijke omgeving. Een heldere analyse van de directe context is hierin zeer belangrijk. Vaak zijn er nog genoeg kwaliteiten te ontdekken in de architectuur die onderworpen is aan de stadsvernieuwing uit de jaren 70. Laten we vooral deze kwaliteiten omarmen en ze op een nieuw voetstuk plaatsen. Ambachtelijke materialen, kleur, tektoniek en aandacht voor detail zijn hierin belangrijke instrumenten. Maar begint het niet met de vraag hoe we, ondanks de ambities voor een hoge mate van verdichting, de mens een prettig woonklimaat kunnen bieden in een steeds groeiende stedelijke omgeving? Het spanningsveld tussen privaat, collectief en openbaar gebied kan een effectief instrument zijn om aan de hand subtiele kaders bij bewoners een sterk thuis- als buurtgevoel te creëren. Als de collectieve en openbare ruimte kwalitatief wordt ingericht zal deze hierdoor in zeker mate verbinding, geborgenheid en veiligheid kunnen bieden. Hiermee ontstaat een gevoel van sociale cohesie wat een sterk positief effect heeft op een dergelijke “probleemwijk”. Ook moeten we los zien te komen van de ontwikkelaarsmentaliteit; Kwalitatief boven kwantitatief en de bewoner opnieuw centraal stellen. Waar ligt de behoefte en hoe kunnen we daar een kwalitatieve invulling aan geven? Onze taak is het regisseren van een gevarieerd vitaal woonklimaat zonder regels op te leggen aan de bewoners. Het ontwerpen van een heldere structuur waarbinnen individuele vrijheid en democratie een plek krijgen. Een nieuwe blik op stadsvernieuwing.