Het kanaaltunnel station vormt het eindpunt van de reis, het is gelegen in een rijke context en vormt het sluitstuk van het grootste bouwwerk ter wereld, de enige fysieke verbinding tussen Groot-Brittannië en het continent. Echter toch voelde deze plaats onbeduidend. De plaats van vertrek en aankomst is nu een Non-Place, een afstandelijke ruimte zonder ambiance of enig verblijfscomfort. De contradictie van de Non-Place met de beduidende betekenis van het stationsgebouw als gebouwtype, het wachtmoment, de context en transitie naar een andere context vormde de voedingsbodem voor mijn fascinatie voor deze gebouwen.

De utilitaire werking vormt menigmaal de grondslag van het plan bij stations. Dit heeft geleid tot functioneel goed werkende gebouwen waartoe de gebruiker zich slecht kan verhouden. Het project onderzoekt hoe en of een terminal gemaakt kan worden die niet abstract en afstandelijk is. Voor mij leek het namelijk niet zozeer met het verblijfscomfort te maken te hebben maar meer met het generieke karakter en betekenisloosheid van het gebouw. Om deze reden is het verbannen van de Non-Place en het maken van een betekenisvolle plaats voor de reiziger het primaire doel. Het project tracht dit te doen door een gebouw te creëren met een specifieke identiteit gebonden aan de plaats. Daarnaast is gesteld dat in de snelle transitie tijdens de reis naar en door de Kanaaltunnel, de terminal de “plaats” van stilstand vormt. Op het gebied tussen de douanes van de twee landen is de reiziger genoodzaakt haar snelle verplaatsing een moment te staken. Echter wordt de reiziger hier nu in een voortdurende drift gehouden. Vastberaden het moment om te zetten in kapitaal werd het station vol geprogrammeerd met een veelheid aan winkels. In het plan zijn daarom de generieke winkels die de reizigers in een voortdurende drift houden uit de terminal verbannen. De plaats van vertrek en aankomst zou gewijd moeten zijn aan het moment van tijdelijk verblijf en de indruk op zijn gebruikers.

Het station is in segmenten ingepast in de verschillende contexten van de routing naar de trein. Waardoor men telkens gebonden aan de plaats en bestaande context een nieuw deel van het station, de verbinding en de kanaaltunnel ervaart. Het stationsontwerp legt de ondergrondse wereld van de kanaaltunnel bloot die tot dusver verborgen was voor de gebruiker. Op hoofdlijnen is het station te verdelen in vier onderdelen. De entree met Britse douane, het vaste programma van het terminal hotel, het terminal progamma en de afdaling naar en door de tunnels met het vertrekpunt bij de trein. De entree bevindt zich nog in de Britse context en verwijst in symbolische en directe zin aan zijn contextuele omgeving. Het neutrale gebied achter de douane is de plaats waar het verblijf zich hoofdzakelijk afspeelt. Omdat stations vaak weinig ruimte bieden voor de intieme aspecten van het verblijf is gekeken naar publieke functies als reverentie. Het park is zo een publieke functie. Voor de organisatie van het programma, de paviljoens en de routing die ze verbindt zijn twee landschappelijke organisatieprincipes gebruikt. Het stationsprogramma is volgens traditie van de Franse tuin geordend als geometrisch grit waarbij op de kruispunten de Franse paviljoens zijn geplaatst. Zij vormen de toegang tot het ondergrondse station en Frankrijk. Het terminalhotel is volgens Britse tuin traditie dwalend en gaat langs de Britse paviljoens in een aldoor circulerende routing binnen het eiland.