Op grote schaalniveaus zoekt architectuur een complexe interactie. Deze interactie zorgt er echter voor dat steeds meer gebouwen machines worden waarin ruimtes worden afgevlakt en de mens wordt overgenomen door het gebouw. Zo zijn hedendaagse terminals – als onderdeel van een vliegveld – grote verwerkingsmachines van reizigers die zich afzetten tegen de menselijke maat. Het zijn superstructuren waarin ruimtes zo generiek mogelijk worden ingezet. De ruimtes van een terminal als machine zijn allemaal vanuit functionaliteit ontworpen. Anoniem en steriel. Het is een ruimte waarbinnen reizigers kunstmatig in een vacuüm worden gedrukt. In Terminal 1 is dit anders; binnen het uiterst functionele ligt een sterke ruimtelijke en esthetische component, die de reis van de reiziger benadrukt.

Binnen 'het gecontroleerde vacuüm' wordt de superstructuur samengebracht met het detail van het interieur. De verschillende fases van het aankomst- en vertrekproces worden benadrukt. Per ruimte is er een specifiek programmaonderdeel zodat gebruikers een betere oriëntatie hebben wanneer zij deel uitmaken van de machine. Binnen het gecontroleerde vacuüm benadrukt het ruimtelijk ontwerp de zware controle en is de 'reis voor de reis' meer dan alleen het goed laten functioneren van diverse stromen en het consumeren van reizigers.

'De machine' is gelegen in het meest kunstmatige stuk Nederland, de Flevopolder, op de huidige locatie van Lelystad Airport. De locatie is ondergeschikt aan het gebouw en interieurontwerp en dient als case study voor het autonome vacuüm.

Reizen gaat over vrijheid, maar om op reis te kunnen moet je eerst in ieder onderdeel van het proces steeds meer delen van je vrijheid opgeven. Daarna kan de vrijheid gevierd worden.