Drukke verkeersaders, zoals de Tunisstraße in Keulen en de (West-)Blaak in Rotterdam, zijn vaak afgesneden van het omliggende stedelijke weefsel. Achter de straatwanden bevinden zich verborgen verblijfsruimtes. Anno 2018 wordt van de stadsstraten als binnenstedelijke dynamische ruimtes verlangd ook aantrekkelijk te zijn voor de trage verkeersstromen zoals de wandelaar. Het verbinden van de verkeersader met de verblijfsruimtes biedt grote kansen. 

Verbinding van de drukke verkeersader en de behaaglijke ruimte vraagt echter om zorgvuldigheid. De snijdende werking van de verkeersader heeft deze verborgen ruimtes namelijk juist gecreëerd; het is de achtertuin geworden. Door verbindingen te maken veranderen de identiteit en de hiërarchie van de verkeersader en verblijfsruimte, maar tot op zekere hoogte zullen deze behouden moeten blijven om hun kracht te behouden.

Ingrepen moeten allereerst aansluiten op de aanliggende bebouwing. Dit vraagt om een veel- of alzijdig blok, aangezien de bebouwing zowel op de verkeersader alsook op de verblijfsruimte gericht moet zijn. 

Het gebouw (1) moet aan de voorzijde onderdeel zijn van de verkeersader; als poortgebouw voor de voetganger moet deze als zodanig goed zichtbaar voor hem zijn. Dit kan onder meer door middel van ingrepen aan de gevel en goede hoekoplossingen. De onderdoorgang (2) maakt deel uit van de achtergelegen verblijfsruimte; de openbare ruimte en eventuele plint moeten daarin doorlopen. 

Het poortgebouw en de onderdoorgang waarborgen de geborgenheid van de ruimte erachter, en versterken waar nodig het contrast met de verkeersader door de voetganger de hoofdrol te geven.